2.8 Ano ang nunsyo?

The anointing of the Spirit seals the priest with an indelible, spiritual character that configures him to Christ the priest and enables him to act in the name of Christ the Head. As a co-worker of the order of bishops he is consecrated to preach the Gospel, to celebrate divine worship, especially the Eucharist from which his ministry draws its strength, and to be a shepherd of the faithful. [CCCC 328]

The sacrament of Holy Orders is conferred, in each of its three degrees, by means of the imposition of hands on the head of the ordinand by the Bishop who pronounces the solemn prayer of consecration. With this prayer he asks God on behalf of the ordinand for the special outpouring of the Holy Spirit and for the gifts of the Spirit proper to the ministry to which he is being ordained. [CCCC 331]

Only validly ordained bishops, as successors of the apostles, can confer the sacrament of Holy Orders. [CCCC 332]

This sacrament can only be validly received by a baptized man. The Church recognizes herself as bound by this choice made by the Lord Himself. No one can demand to receive the sacrament of Holy Orders, but must be judged suitable for the ministry by the authorities of the Church. [CCCC 333]

It is always necessary to be celibate for the episcopacy. For the priesthood in the Latin Church men who are practicing Catholics and celibate are chosen, men who intend to continue to live a celibate life “for the kingdom of heaven” (Matthew 19:12). In the Eastern Churches marriage is not permitted after one has been ordained. Married men can be ordained to the permanent diaconate. [CCCC 334]

Ang Sakramento ng Banal na Orden ay may tatlong antas: → Obispo (Episkopo), → Pari (Presbitero), → Diyakono (Diyakono). [Youcat 251]

Sa ordenasyon ng Obispo, ibinibigay ang ganap na kabuuan ng ordenasyon ng isang → Pari. Siya ay inoordenahan bilang kahalili ng mga → Apostol at nabibilang sa kolehiyo ng mga → Obispo. Kasama ng ibang Obispo at ng → Santo Papa, simula ngayon ay may pananagutan siya para sa buong Sumbahan. Sa isang natatanging paraan, itinatalaga sa kanya ng Simbahan ang tungkulin ng pagtuturo, pagpapagaling at paggabay.

Ang tungkulin ng Obispo ang natatanging tungkuling pastoral sa Simbahan, dahil nagmula ito sa mga nagbigay-saksi kay Jesus, ang mga → Apostol, at ipinagpapatuloy itong itinatag mula kay Kristo na pagiging pastol. Kahit ang → Santo Papa ay isang → Obispo, ngunit siya ang una sa kanila at ang ulo ng kolehiyo ng mga obispo. [Youcat 252]

Ang Kristiyanong Katoliko ay may obligasyon sa kanyang → Obispo at ang obispo naman ay inilagay na kinatawan ni Kristo para sa Kanya. Kaya ang obispo na ginagampanan ang kanyang pastoral na tungkulin kasama ang mga → Pari at mga → Diyakono bilang kanyang mga katuwang, ay ang nakikitang prinsipyo at pundasyon ng kanyang diyosesis. [Youcat 253]

Sa ordenasyon sa pagkapari, nananawagan ang → obispo na bumaba ang kapangyarihan ng Diyos sa mga kandidatong oordenahan. Minamarkahan ang mga taong ito ng hindi mabuburang tanda, na hinding-hindi na matatanggal. Bilang katuwang ng kanyang obispo, ang → pari ay magpapahayag ng salita ng Diyos, magbibigay ng mga → sakramento, at higit sa lahat, magdiriwang ng banal na → Eukaristiya.

Sa loob ng pagdiriwang ng banal na Misa, nagsisimula ang ordenasyon sa pagkapari sa pagtawag ng pangalan ng mga kandidato. Pagkatapos ng homiliya ng → obispo ay manunumpa ang mga magiging → pari ng kanilang pagsunod sa obispo at sa mga kahalili nito. Ang talagang ordenasyon ay nagaganap sa pagpapatong ng kamay ng obispo at sa kanyang panalangin. [Youcat 254]

Sa ordenasyon ng pagka-diyakono, ang kandidato ay itatalaga sa kanyang sariling tungkulin sa loob ng Sakramento ng Ordenasyon. Kumakatawan siya kay Kristo na dumating "hindi para paglingkuran kundi para maglingkod at ibigay ang Kanyang buhay bilang pantubos sa marami" (Mt 20:28). Sa Liturhiya ng ordenasyon, nakasaad: "Ang → Diyakono ay naririyan para sa lahat sa pangangaral ng Salita ng Diyos sa paglilingkod sa dambana, at sa pagkakawanggawa sa dukha."

Ang martir na si San Esteban ang pinakahalimbawa ng mga → diyakono. Noong ang mga → apostol sa unang komunidad sa Jerusalem ay may napakaraming tungkuling pangkawanggawa, nagtalaga sila ng pitong lalaki "para mamahala sa pagkain," na kanilang pinahiran ng langis. Si Esteban na unang pinangalanan, ay "puspos ng biyaya at lakas" na nagtrabaho para sa bagong pananampalataya, pati na rin para sa mahihirap ng komunidad. Sa paglipas ng mga siglo, ang pagka-diyakono ay naging isang baitang lamang sa daan tungko sa pagkapari, ngunit ngayon, muli itong isang hiwalay na bokasyon para sa mga lalaking nabubuhay na walang asawa, pati na rin sa mga lalaking may asawa. Sa isang banda, dapat nitong muling bigayang diin ang mapagsilbing katangian ng Simbahan; sa kabilang banda, gaya nang sa sinaunang Simbahan, tinutulungan nito ang mga → pari na gampanan ang natatanging mga pastoral at panlipunang gawain ng Simbahan. Ang ordenasyon sa pagkadiyakono ay pang-habangbuhay din na minamarkahan ang inordenahan at hindi ito mababawi. [Youcat 255]