M.5 Hoe kan ik mijn geloof beleven tijdens operaties? Hoe kan ik niet-gelovigen helpen? Kan ik huilen bij gevaar of verdriet?
Zelfs op missie of tijdens een actie kun je je roeping, je leven met God, naleven. Ondanks honger, vermoeidheid en angst ben je niet alleen: God is bij je. Dit kan je de rust en zekerheid geven die je nodig hebt voor jezelf en anderen. Het is niet aan jou om anderen te bekeren: alleen God kan hun hart veranderen. Je helpt anderen het beste door je leven als een trouwe christen te leven. Naarmate je beter leert je christelijke leven te leiden, word je elke dag een betere getuige van Jezus.
Soms is het goed om je gevoelens te verbergen en je tranen in te slikken, want er moet eerst iets anders worden gedaan. Maar wees, zodra het voorbij is, niet bang om te huilen, want het is heel gewoon om je verdriet of pijn op deze manier te uiten. Zelfs Jezus huilde soms (Johannes 11:35; Lucas 19:41)
Hoe denkt Jezus over geweldloosheid?
Geweldloos handelen heeft voor Jezus een grote betekenis. Hij draagt zijn discipelen op: “Maar Ik zeg u geen weerstand te bieden aan het onrecht, doch als iemand u op de rechterwang slaat, keer hem dan ook de andere toe” (Mt 5,39). Als Petrus Hem met geweld wil verdedigen, wijst Jezus hem terecht: “Steek dat zwaard in de schede” (Joh 18,11). Jezus roept niet op tot strijd. Hij zwijgt wanneer hij voor Pilatus staat. Hij kiest de kant van de slachtoffers, laat zich kruisigen om de wereld door liefde te verlossen en de vredelievenden zalig te spreken. Daarom heeft de Kerk ook achting voor mensen die uit gewetensbezwaren de militaire dienst weigeren, maar zich op een andere manier dienstbaar maken aan de samenleving.
“Populorum Progressio van paus Paulus VI... heeft het begrip van integrale menselijke ontwikkeling uiteengezet en voorgesteld als ‘de nieuwe naam van vrede’... ‘ontwikkeling kan niet worden beperkt tot economische groei alleen. Om authentiek te zijn, moet ze integraal zijn; ze moet de ontwikkeling van iedere mens en van de gehele mens bevorderen’ (nr. 14). We moeten de cultuur van verspilling dan ook verwerpen en zorgen voor individuen en volkeren die onder pijnlijke ongelijkheden werken, door geduldige inspanning om solidariteitsprocessen te bevoordelen boven egoïstische en voorwaardelijke belangen. Dit houdt ook in dat de individuele en de sociale dimensie worden geïntegreerd door de toepassing van het subsidiariteitsbeginsel, waardoor de bijdrage van iedereen als individuen en als groepen wordt aangemoedigd. Ten slotte is er een behoefte om mensen te bevorderen in de onlosmakelijke eenheid van ziel en lichaam, van contemplatie en actie” [Paus Franciscus, Symposium over integrale ontwapening, 10 november 2017].
