4.28 Mali ba ang pagpapalaglag?
Napakalungkot kapag ang isang ina ay pinipilit na isaalang-alang ang pagpapalaglag. Ang pagpapalaglag ay sinadya na wakasan ang isang pagbubuntis. Hindi ito maaaring tama, sapagkat dito sinadya ang pagtatapos ng buhay ng tao. Ang bawat pagpapalaglag ay nagsasangkot ng pagkamatay ng isang bata.
Bagaman maliit pa ito, ang isang embryo ay isang tao na may dignidad at mga karapatan. Tulad ng sinumang lalaki o babae, ang maliit na taong ito ay may karapatan sa kanyang buhay. Ang buhay na iyon ay nagsisimula sa sandaling ito kapag ang isang egg cell ay pinabunga ng isang sperm cell. Mula sa sandaling iyon pasulong, ang embryo ay isang natatanging tao na may karapatang tumanggap ng pangangalaga at proteksyon mula sa kanyang mga magulang at isang ligtas na kapaligiran upang lumaki.
Ano ang ipinagbabawal ng ikalimang utos?
Ang ikalimang utos ay nagbabawal na lubhang labag sa batas moral:
- direkta at sinadyang pagpatay at pakikipagtulungan dito
- direktang pagpapalaglag, naisin bilang isang layunin o bilang paraan, pati na rin ang pakikipagtulungan dito. Kalakip ng kasalanang ito ay ang parusa ng excommunication dahil, mula sa sandali ng paglilihi niya, ang tao ay dapat na ganap na igalang at protektahan sa kanyang integridad
- direktang euthanasia na binubuo sa pagwawakas sa buhay ng mga may kapansanan, may sakit, o mga malapit nang mamatay sa pamamagitan ng isang gawa o sa pag-alis ng isang kinakailangang aksyon
- pagpapatiwakal at kusang-loob na pakikipagtulungan dito, kung ito ay isang matinding pagkakasala laban sa makatarungang pag-ibig sa Diyos, sa sarili, at sa kapwa. Ang pananagutan ng isang tao ay maaaring lumala sa iskandalo na ibinigay; ang isang taong nababagabag sa sikolohikal o nakakaranas ng matinding takot ay maaaring nabawasan ang responsibilidad. [CCCC 470]
Bakit hindi katanggap-tanggap ang pagpapalaglag sa kahit anong antas naroroon ang isang embryo?
Ang ipinagkaloob ng Diyos na buhay ay direktang pag-aari ng Diyos; ito ay banal at inalis ang kontrol sa bawat tao. "Bago pa Kita hinubog sa sinapupunan, kilala na Kita; bago ka pa isinilang, ibinukod na Kita" (Jer 1:5).
Ang Diyos lamang ang Panginoon ng buhay at kamatayan. Kahit minsan, hindi akin ang "aking" buhay. Ang bawat bata ay may karapatan sa buhay simula pa sa paglilihi sa kanya. Mula sa simula, ang hindi pa naisisilang na bata ay sarili nang tao, at walang sinuman ang dapat lumabag sa kanyang mga karapatan, hindi ang estado, walang doktor, at kahit na ang sarili niyang ina. Ang pagiging klaro ng Simbahan ukol rito ay hindi isang kakulangan sa awa; higit pa riyan, nais niyang ituro ang hindi na maisasaayos na pinsala na magagawa sa walang salang pinatay na bata, sa kanyang mga magulang at sa buong lipunan. Ang pangangalaga sa inosenteng buhay ay nabibilang sa pinakamahalagang tungkulin ng estado. Kapag hindi ginampanan ng isang estado ang tungkuling ito, ito mismo ay nagpapahina sa mga pundasyon ng panuntunan ng batas. [Youcat 383]
Ang mga teksto ng Sagradong Banal na Kasulatan ay hindi kailanman tinutugunan ang tanong ng sinasadyang pagpapalaglag at sa gayon ay hindi direkta at partikular na hatulan ito. Ngunit ipinakita nila ang labis na paggalang sa tao sa sinapupunan ng ina na hinihiling nila bilang isang lohikal na kahihinatnan na ang utos ng Diyos na "Huwag kang papatay" ay maipaabot din sa hindi pa isinisilang na bata ... Sa buong dalawang libong taong kasaysayan ng Kristiyanismo, pareho ito ang doktrina ay patuloy na itinuro ng mga Ama ng Simbahan at ng kanyang mga Pastor at Doktor. Kahit na ang mga talakayang pang-agham at pilosopiko tungkol sa tumpak na sandali ng pagbubuhos ng espiritwal na kaluluwa ay hindi kailanman nagdulot ng anumang pag-aalangan tungkol sa moral na pagkondena sa pagpapalaglag. [Pope John Paul II, Evangelium Vitae, 61]
