4.14 Si Hesus ay nagpapatawad, ngunit paano ko mapapatawad ang aking sarili at ang iba?
Lahat ay nagkakamali [>4.10]. Marahil ay madalas kang naiirita dahil sa mga kahinaan o pagkakamali ng isang tao, at ang ibang mga tao ay tiyak na nayayamot kapag nagkamali ka. Sa mga ganitong oras, napakaganda kung makararanas ka ng kapatawaran ng isang tao.
Minsan parang tila napakahirap magpatawad. Sa mga kanitong kalagayan ay napakahalagang mapagtanto na si Hesus ay laging nagpapatawad, nang madalas hangga’t kinakailangan. Tuklasin kung paano mo rin makakamit ang antas ng kapatawaran, at makahahanap ng kalayaan sa pamamagitan ng pagpapatawad sa iba!
How do we attain beatitude?
We attain beatitude by virtue of the grace of Christ which makes us participants in the divine life. Christ in the Gospel points out to his followers the way that leads to eternal happiness: the beatitudes. The grace of Christ also is operative in every person who, following a correct conscience, seeks and loves the true and the good and avoids evil. [CCCC 359]
Why are the beatitudes important for us?
The beatitudes are at the heart of Jesus’ preaching and they take up and fulfill the promises that God made starting with Abraham. They depict the very countenance of Jesus and they characterize authentic Christian life. They reveal the ultimate goal of human activity, which is eternal happiness. [CCCC 360]
What norms must conscience always follow?
There are three general norms: 1) one may never do evil so that good may result from it; 2) the so-called Golden Rule, “Whatever you wish that men would do to you, do so to them” (Matthew 7:12); 3) charity always proceeds by way of respect for one’s neighbor and his conscience, even though this does not mean accepting as good something that is objectively evil. [CCCC 375]
Mayroon bang daan sa kaligayahan sa Banal na Kasulatan?
Magiging masaya tayo kapag pinagkatiwalaan natin ang mga salita ni Jesus sa "Mapapalad".
Ang Ebanghelyo ay nagbibigay ng pangako ng kaligayahan sa lahat ng tao na nais tahakin ang paraan ng Diyos. Kongkretong sinabi ni Jesus, higit sa lahat sa Mapapalad (Mt 5:3-12), na nananahan ang walang hanggang → pagpapala kapag sinunod natin ang Kanyang paraan ng pamumuhay at hinangad ang kapayapaan nang may malinis na puso. [Youcat 282]
Ano ang Mapapalad?
Mapapalad ang mga may diwa ng dukha
sapagkat sa kanila ang Kaharian ng Langit.
Mapapalad ang mga nagluluksa
sapagkat pagiginhawain sila.
Mapapalad ang mga di-marahas
sapagkat mapapasakanila ang lupain.
Mapapalad ang mga nagugutom at nauuhaw sa katarungan
sapagkat bubusugin sila.
Mapapalad ang mga maawain
sapagkat kaaawaan sila.
Mapapalad ang mga may busilak na puso
sapagkat makikita nila ang Diyos.
Mapapalad ang mga nagpupunyagi para sa kapayapaan
sapagkat tatawagin silang mga anak ng Diyos.
Mapapalad ang mga pinag-uusig dahil sa katarungan
sapagkat kanila ang Kaharian ng Langit.
Mapapalad kayo kung iniinsulto kayo at pinag-uusig at sinisiraang-puri dahil sa Akin. Magsaya kayo at magalak sapagkat malaki ang gantimpalang nasa Diyos para sa inyo. Ganito rin pinag-usig ang mga propetang nauna sa inyo. (Mt 5:3–12)
[Youcat 283]
Kung sinasabi nating tayo'y walang kasalanan, dinadaya natin ang ating sarili at wala sa atin ang katotohanan. Subalit kung ipinapahayag natin ang ating mga kasalanan, patatawarin tayo ng Diyos sa mga ito, at lilinisin tayo sa lahat ng ating kasalanan, sapagkat siya'y tapat at matuwid. (1 Jn 1: 8-9) Nakasulat sa bukang liwayway ng simbahan, ang mga inspiradong salitang ito ay mas mahusay na ipinakilala kaysa sa anumang ibang ekspresyon ng tao ng tema ng kasalanan, na malapit na nauugnay sa pagsasaayos. Ang mga salitang ito ay nagpapakita ng tanong ng kasalanan sa sukat ng tao: ang kasalanan bilang isang mahalagang bahagi ng katotohanan tungkol sa tao. Ngunit kaagad nilang naiugnay ang sukat ng tao sa banal na dimensyon nito, kung saan ang kasalanan ay sinasalungat ng katotohanan ng banal na pag-ibig, na kung saan ay matuwid, mapagbigay at matapat, at kung saan ipinapakita ang kanyang sarili higit sa lahat sa kapatawaran at katubusan. [Pope John Paul II, Reconciliation and Penance, n. 13]
