3.52 Jaka jest różnica między katolikami obrządku rzymskiego i bizantyjskiego?
Wiara katolików obrządku łacińskiego oraz katolików obrządku bizantyjskiego jest taka sama. Różnice znajdują się w architekturze kościelnej, codziennych obrzędach Kościoła oraz sposobie celebracji wiary i sakramentów. Przykładem może być przyjęcie Chrztu, Eucharystii oraz Bierzmowania w jednym dniu inicjacji wiary. Inną różnicą jest możliwość zawierania małżeństw przez kapłanów Rytu (obrządku) wschodniego.
Wiele form i obrzędów i rycie bizantyjskim odnosi się do tradycji prawosławnej. W przeciwieństwie do Kościoła prawosławnego, Greccy katolicy należą w pełni do Kościoła katolickiego. Rok liturgiczny jest także inny - Kościoły wschodnie używają kalendarza juliańskiego (25 p.n.e.), zaś Kościół zachodni stosuje bardziej rozpowszechniony kalendarz gregoriański (1582 n.e.).
W jaki sposób Kościół celebruje liturgię na ziemi?
Kościół na ziemi celebruje liturgię jako lud kapłański, przy czym każdy według swojej funkcji, ale w „jedności Ducha": ochrzczeni składają ofiarę duchową; szafarze wyświęceni celebrują według otrzymanych święceń, by służyć wszystkim członkom Kościoła; biskupi i prezbiterzy działają w osobie Chrystusa Głowy Kościoła. [KKKK 235]
Jak celebruje się liturgię?
Celebracja liturgiczna składa się ze znaków i symboli, których znaczenie, posiadające swoje korzenie w dziele stworzenia i w kulturze ludzkiej, ukonkretnia się w wydarzeniach Starego Przymierza, a w pełni objawia się w osobie i dziele Chrystusa. [KKKK 236]
Do czego służą święte obrazy?
Świętym obrazem, ikoną liturgiczną, jest przede wszystkim obraz Chrystusa. Inne, które przedstawiają Madonnę i świętych, odnoszą się też do Chrystusa, który w nich jest uwielbiony. Wyrażają one to samo orędzie ewangeliczne, które Pismo Święte opisuje za pośrednictwem słów, oraz budzą i umacniają wiarę wiernych. [KKKK 240]
Jaką funkcję pełni rok liturgiczny?
Kościół celebruje w roku liturgicznym całe misterium Chrystusa, od Wcielenia aż do Jego chwalebnego przyjścia. W ustalone dni Kościół ze szczególną miłością oddaje cześć Matce Bożej, Maryi, oraz wspomina świętych, którzy żyli dla Chrystusa, z Nim współcierpieli i zostali z Nim współuwielbieni. [KKKK 242]
Co jest najgłębszym źródłem liturgii?
Najgłębszym źródłem liturgii jest Bóg, w którym odbywa się wieczne, niebiańskie święto miłości – radość Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ponieważ Bóg jest miłością, chciałby, żebyśmy uczestniczyli w święcie Jego radości i otrzymali Jego błogosławieństwo.
Nasze ziemskie liturgie powinny być świętami pełnymi piękna i siły: świętami Ojca, który nas stworzył. Dlatego tak ważną rolę odgrywają owoce ziemi: chleb, wino, olej oraz światło, kadzidło, muzyka i kolory. Powinny być świętami Syna, który nas odkupił. Dlatego cieszmy się z naszego wyzwolenia, oddychajmy słuchanym słowem, pokrzepiajmy się pokarmem eucharystycznym. Powinny być świętami Ducha Świętego, który w nas żyje. Dlatego ze świętych zgromadzeń emanuje tak obfite bogactwo darów: pociechy, poznania, odwagi, siły i błogosławieństwa. [Youcat 170]
Co jest istotą każdej liturgii?
Liturgia jest zawsze przede wszystkim komunią z Jezusem Chrystusem. Każda liturgia, nie tylko Msza Święta, jest uobecnieniem wielkanocnego spotkania. Jezus świętuje z nami przejście ze śmierci do życia i otwiera je.
Najważniejszą liturgią świata była Ostatnia Wieczerza, którą wieczorem przed swoją śmiercią Jezus sprawował razem z uczniami w Wieczerniku. Uczniowie myśleli, że Jezus obchodził pamiątkę wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej. Jezus jednak celebrował z nimi wyzwolenie całej ludzkości z mocy śmierci. Wtedy w Egipcie to „krew baranka” ustrzegła Izraelitów przed aniołem śmierci. Teraz to On sam miał stać się barankiem, którego krew wybawi ludzkość ze śmierci. Dlatego śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa to dowód na to, że można umrzeć, a mimo to odzyskać życie. Oto zasadnicza treść każdej celebracji chrześcijańskiej. Sam Jezus porównał swoją Śmierć i Zmartwychwstanie do wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej. Tajemnica paschalna jest więc określeniem odkupieńczego dzieła Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa. Analogicznie do ratującej życie krwi baranka podczas wyjścia Izraelitów z Egiptu (Wj 12), Jezus jest prawdziwym Barankiem paschalnym, który wybawił ludzkość z więzów śmierci i grzechu. [Youcat 171]
