1.48 Czy w niebie spotkam moje zwierzątko?
Bóg powierzył człowiekowi zwierzęta pod opiekę (Rdz 2, 19-20)Rdz 2, 19-20: Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę "istota żywa". I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny.. Doskonały przykład dobrej, nieprzesadzonej miłości do zwierząt dał św. Franciszek.
Istnieją podstawowe różnice pomiędzy ludźmi i zwierzętami, jak choćby ta, że zwierzęta podążają za instynktami, podczas gdy ludzie potrafią myśleć racjonalnie. Biblia nazywa zwierzęta „gatunkiem”, ale ludzie są wyjątkowymi istotami. Bóg świadomie stworzył każdego z nas. Zwierzęta nie mają żadnego celu poza swoim życiem ziemskim. W niebie będziemy w pełni szczęśliwi, ponieważ na zawsze będziemy wielbić Boga. Dlatego nie będzie nam tam brakowało naszych zwierząt.
Co nakazuje siódme przykazanie?
Siódme przykazanie nakazuje poszanowanie dóbr innych przez praktykowanie sprawiedliwości i miłości, umiarkowania i solidarności. W szczególności domaga się dotrzymywania obietnic i przestrzegania zawartych umów; naprawienia popełnionej niesprawiedliwości i zwrotu rzeczy bezprawnie nabytej; poszanowania integralności stworzenia przez roztropne i umiarkowane korzystanie z bogactw mineralnych, roślinnych i zwierzęcych całego świata, ze specjalną troską wobec rodzajów zagrożonych wyginięciem. [KKKK 506]
Jak powinniśmy obchodzić się ze zwierzętami?
Zwierzęta są stworzeniami, tak jak my. Kochamy je i powinniśmy się z ich powodu cieszyć, podobnie jak z ich istnienia cieszy się Bóg. Również zwierzęta są czującymi stworzeniami Bożymi. Grzechem jest je męczyć, zadawać im cierpienie i bezsensownie zabijać. Jednakże człowiek nie powinien stawiać miłości do zwierząt ponad miłość do ludzi. [Youcat 437]
Jak dusza i ciało tworzą w człowieku jedność?
Osoba ludzka jest równocześnie istotą cielesną i duchową. Duch i materia tworzą w człowieku jedną naturę. Jedność ciała i duszy jest tak głęboka, że dzięki duszy duchowej ciało utworzone z materii jest ciałem żywym i ludzkim, i uczestniczy w godności „obrazu Bożego”. [KKKK 69]
Co to jest dusza?
Dusza jest tym, co czyni każdego z nas człowiekiem, to zasada duchowa życia. Jest tym, co w człowieku najbardziej wewnętrzne. Dusza sprawia, że materia staje się ciałem żywym, ludzkim. Dzięki duszy człowiek jest istotą, może powiedzieć „Ja” i jako niezmienna jednostka stoi przed Bogiem. Ludzie są istotami cielesno-duchowymi. Duch ludzki jest czymś więcej niż funkcją ciała i nie da się go wyjaśnić, przyjmując materialną kondycję człowieka. Rozsądek mówi nam: musi istnieć zasada duchowa, która powiązana z ciałem nie jest z nim identyczna. Nazywamy ją duszą. Chociaż na gruncie nauk przyrodniczych nie da się dowieść istnienia duszy, nie można bez przyjęcia tej duchowej, przekraczającej materię zasady pojmować człowieka jako istoty duchowej. [Youcat 62]
Skąd człowiek ma duszę?
Ludzka dusza jest bezpośrednio stworzona przez Boga i nie jest „produktem” rodziców. Dusza człowieka nie może być ani produktem ewolucyjnego rozwoju materii, ani rezultatem połączenia materiału genetycznego ojca i matki. Tajemnica, że wraz z każdym człowiekiem przychodzi na świat jedyna taka duchowa osoba, znajduje swój wyraz w nauce Kościoła w twierdzeniu, że Bóg daje człowiekowi nieśmiertelną duszę, która nawet po oddzieleniu się od ciała w chwili śmierci odnajdzie je podczas zmartwychwstania. Powiedzieć: „Mam duszę”, oznacza: „Bóg stworzył mnie nie tylko jako istotę, ale jako osobę i powołał do niekończącej się komunii z Nim”. [Youcat 63]
