4.40 Po dhurimi i organeve, transfuzioni i gjakut dhe mjekimet e rënda?
Për të krishterët, bamirësia është një pjesë shumë e rëndësishme [> 4.7] e jetës së tyre. Dhurimi i organeve dhe gjakut janë gjithashtu shembuj të bamirësisë. Është gjithmonë e rëndësishme të kuptojmë se ne na është dhënë trupi jonë nga Zoti që na do dhe ne kemi përgjegjësinë për ta mbrojtur atë [> 4.31].
Lehtësimi i dhimbjes është shumë i krishterë. Edhe nëse jeta mund të shkurtohet si rezultat i përdorimit të ilaçeve për dhimbjen, një trajtim i tillë mund të jetë ende etik [> 4.39]. Kjo vlen kur qëllimi nuk është të shkurtohet jeta [> 4.38], por të lehtësohet dhimbja.
A pranohen transplantimi dhe dhurimi i organeve para dhe pas vdekjes?
Transplantimi i organeve është moralisht i pranueshëm me lejen e dhuruesit dhe pa rreziqe të tepruara për atë. Për aktin e madh të dhurimit të organeve pas vdekjes duhet të vërtetohet plotësisht vdekja reale e dhuruesit. [KKKP 476]
Cilat procedura mjekësore lejohen, kur vdekja konsiderohet e afërt?
Mjekimet, që zakonisht i bëhen një personi të sëmurë, nuk mund të ndërpriten në mënyrë të lejueshme. Ndërsa lejohet përdorimi i qetësuesve, jo me qëllim vdekjen, dhe heqja dorë nga “këmbëngulja terapeutike”, pra, përdorimi i procedurave mjekësore të shpërpjesëtuara dhe pa arsye shprese se do të kenë rezultat pozitiv. [KKKP 471]
Is organ donation important?
Donating organs can lengthen life or improve the quality of life, and therefore it is a genuine service to one’s neighbor, provided no one is forced to do it.
It must be certain that the donor during his lifetime gave his free and deliberate consent and that he was not killed for the purpose of removing the organ(s). Donation by living donors is also possible, for example, in bone marrow transplants or in the donation of one kidney. Organ donation from a cadaver presupposes a certain determination of death and the consent of the donor during his lifetime or else of his representative. [Youcat 391]
Is it permissible to offer assistance in dying?
To bring about death directly is always against the commandment “You shall not kill” (Ex 20:13). In contrast, to stand by and assist a dying person is humane and even obligatory.
What really matters is whether a dying person is killed or allowed to die and thus accompanied. Someone who intentionally brings about the death of a dying person (euthanasia) breaks the Fifth Commandment. Someone who helps another person in the dying process obeys the commandment “Love your neighbor.” In view of the certain impending death of a patient, it is therefore legitimate to withhold extraordinary or expensive medical procedures that are not proportionate to the expected outcome. The patient himself must make the decision to forgo “extraordinary” measures or must have stated this intention in an advance directive. If he is no longer capable of doing so, those who are legally entitled must represent the express or probable wishes of the dying person. Ordinary care of a dying person should never be discontinued; this is commanded by love of neighbor and mercy. Meanwhile it can be legitimate and in keeping with human dignity to use painkillers, even at the risk of shortening the patient’s life. The crucial thing is that the use of such medications must not aim at bringing about death, either as an end in itself or as a means of ending pain. [Youcat 382]
Transplantimet janë një hap i madh përpara në shërbimin e shkencës ndaj njeriut dhe jo pak njerëz sot ia detyrojnë jetën e tyre një transplantimi organi. Gjithnjë e më shumë, teknika e transplantimit është provuar të jetë një mjet i vlefshëm për të arritur qëllimin kryesor të të gjithë mjekësisë - shërbimin ndaj jetës njerëzore ... Një mënyrë për të ushqyer një kulturë të mirëfilltë të jetës është dhurimi i organeve, i kryer në një mënyrë të pranueshme nga ana etike, me synimin për të ofruar një shans për shëndetin dhe madje edhe vetë jetën, për të sëmurët që ndonjëherë nuk kanë asnjë shpresë tjetër. [Papa Gjon Pali II, Fjalimi mbi transplantimin, 29 gusht 2000]
